Karpaty, Bałkany, Syberia, Mongolia...Najlepiej po bezdrożach, leśnych duktach, tak, żeby droga nie była łatwa. - Asfaltowe traty nas nie interesują – mówi Jacek Jarosik, podróżnik, który 15. lutego gościł w Gminnym Ośrodku Kultury w Skarszewach.

 

Dziesiątki zdjęć dokumentujących wyprawy Jarosika do Azji Środkowej, Tatarstanu, Litwy, Łotwy, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy, Słowacji zawisły na ścianach sali wystawowej skarszewskiego GOK – u, a sam podróżnik zaprezentował trzy filmy nakręcone w czasie wypraw i przeplatał je barwnymi opowieściami.

 

„Granice bez barier” to hasło, jakim kieruje się Jacek Jarosik planując kolejne wyprawy. I łamie bariery – nie tylko te drogowe, terenowe czy kulturowe, z jakimi się styka odwiedzając najbardziej odległe zakątki Europy i Azji, ale także te, które obciążają ludzkie ciało. Na wyprawy chętnie zabiera ze sobą niepełnosprawnych pasjonatów poznawania świata. Wraz z nim podróżowali już upośledzeni ruchowo Jacek i Henryk. Przy wsparciu przyjaciół radzili sobie świetnie w ekstremalnych nieraz warunkach.

 

W swoje podróże ekipa Jarosika jeździ „Żukiem”, ale ten samochód niewiele ma już wspólnego z popularnym niegdyś w Polsce samochodem dostawczy. „Żuk” ekipy „Bradziaga” to superterenówka ze skrzynią i z silnikiem mercedesa 3.0 D, reduktorem i mostami UAZ – a, zbiornikiem mogącym pomieścić 237 litrów paliwa (wystarcza na ok. 2 tys. km) i wyciągarką elektryczną. Wyciągarka to bardzo przydatny element w trudnych trasach. A jak wspomnieliśmy na początku tylko na takie wybiera się zarażony pasją podróżniczą tczewiak.

Jacek Jarosik – jak to pasjonat mówił długo, a ma się wrażenie, że o swoich podróżach mógłby opowiadać w nieskończoność. To ciekawe opowieści – dla przeciętnego człowieka tchną innością. Dlatego dziwi nieco bardzo niska frekwencja na spotkaniu. Czy aż tak bardzo nie chcemy oderwać się choć na chwilę od swojej codzienności, czy nie ma w nas ciekawości świata, którego być może nigdy osobiście nie zobaczymy, ale który przecież realnie istnieje? Wielką przygodą dla podróżnika jest nie tylko obserwacja nieznanych terenów, ale i zetknięcie się z odmiennymi kulturami. To, jak nic innego uczy szacunku dla wszelkiej odmienności i jak najlepiej pojętej tolerancji. Warto było posłuchać podróżniczych opowieści Jacka Jarosika. Warto było tym bardziej, że nie jest to typ „podróżnika” którego nie trzeba brać w cudzysłów. Bo są i tacy – wysiadają z samolotu, zmieniają „lakierki na traperki”, przez chwilę przespacerują się brzegiem jakiejś puszczy, klimatyzowanym autem pojadą po dobrze utwardzonym „bezdrożu” posiedzą nad brzegiem rzeki i to wystarcza, aby nazwać siebie wagabundą. W Jarosiku jest dusza prawdziwego podróżnika, która gna go gdzie oczy poniosą. Umie o tym opowiedzieć. Kto nie posłuchał, niech żałuje.